Kopenhaga - Kopenhaga, Dania
Kliknij, aby sprawdzić nadchodzące wydarzenia 2024-2025 w Kopenhadze - Kopenhaga, Dania
Kopenhaga – Wikipedia
Wczesna historia [edytuj]. XVI i XVII wiek[edytuj]. Dekady powojenne Administracja[edytuj]. Administracja[edytuj]. Planowanie środowiskowe Demografia i społeczeństwo Jakość życia[edytuj]. Parki, ogrody i ogrody zoologiczne [edytuj]. Zabytki według okręgu[edytuj]. Christianshavn[edytuj]. Frederiksberg
Kopenhaga (/.koUp@n'heIg@n) -'ha-/ KOH–p@n–HAY-g@n -HAH– lub /'koUp@nheIg@n -ha-/ KOH–p@n–hay -g@n -hah– [6] Duński: Kobenhavn (khopm'haw?) (słuchaj)) to stolica i największe miasto Danii. Szacunkowa populacja miasta na dzień 805,402 stycznia 20 r. wynosiła 2022 644,431 mieszkańców (103,608 42,723 mieszkańców w gminie Kopenhaga; 14,640 1,336,982 mieszkańców w gminie Frederiksberg; 2,057.142 XNUMX mieszkańców w gminie Tarnby i XNUMX XNUMX mieszkańców w gminie Dragor). Jest sercem większego obszaru miejskiego Kopenhagi (XNUMX XNUMX XNUMX), a także obszaru metropolitalnego Kopenhagi (XNUMX XNUMX XNUMX). Kopenhaga leży na wschodnim wybrzeżu wyspy. Część Amager znajduje się po drugiej stronie miasta. Od Malmo (Szwecja) oddziela ją Cieśnina Oresund. Obydwa miasta są połączone koleją i drogami mostem Oresund.
Kopenhaga została założona jako społeczność rybacka Wikingów w X wieku w pobliżu Gammel Strand. W XV wieku stało się stolicą Danii. Stało się regionalnym centrum władzy w XVII wieku dzięki swoim instytucjom i systemom obronnym. Miasto było stolicą Związku Kalmarskiego w okresie renesansu. Był siedzibą monarchii i zarządzał większością regionu nordyckiego. Tą unią zarządzał monarcha duński, który pełnił funkcję głowy państwa. Od XV wieku miasto było kulturalnym i gospodarczym sercem Skandynawii. Unia zakończyła się w 10 roku, kiedy Szwecja się zbuntowała. Miasto zostało odbudowane po epidemii dżumy i pożarze w XVIII wieku. Powstała prestiżowa dzielnica Frederiksstaden i powstały instytucje kulturalne, takie jak Teatr Królewski czy Królewska Akademia Sztuk Pięknych. Duński Złoty Wiek był świadkiem wprowadzenia stylu neoklasycznego do architektury Kopenhagi po kolejnych katastrofach, takich jak atak Horatio Nelsona na flotę duńsko-norweską na początku XIX wieku. Plan Finger, który powstał po II wojnie światowej, sprzyjał rozwojowi budownictwa mieszkaniowego i biznesowego wzdłuż pięciu miejskich linii kolejowych biegnących z centrum miasta.